Categorie: Cinema
De grootste f*up uit de geschiedenis van Silicon Valley
General Magic. Springplank voor veel succesvolle carrières, maar ook een valkuil voor overambitieuze enthousiastelingen. Nu is er eindelijk een documentaire over het belangrijkste bedrijf in Silicon Valley waar niemand ooit van gehoord heeft. Continue reading “De grootste f*up uit de geschiedenis van Silicon Valley”
The Post: film over keerpunt in geschiedenis van journalistiek
In het standaardwerk over de hoogtijdagen van de Amerikaanse media, The Powers That Be van David Halbertstam, zijn zeker tien pagina’s gewijd aan de Pentagon Papers. En de meeste daarvan gaan over de interne strubbelingen bij The Washington Post over het al dan niet publiceren van die geheime regeringsdocumenten. Het was dan ook een keerpunt in de geschiedenis van de Amerikaanse journalistiek. Continue reading “The Post: film over keerpunt in geschiedenis van journalistiek”
Zomerpeil (2): drie feelgoodmovies
Drie speelfilms om een zomerdepressie mee te bestrijden of simpelweg tegenwicht te bieden aan het wisselvallige zomerweer. Ze hebben één gezamenlijk kenmerk: sterke vrouwenrollen. Aardige bijkomstigheid: twee van de speelfilms zijn Nederlandse coproducties. Continue reading “Zomerpeil (2): drie feelgoodmovies”
The Big Short en het falen van de journalistiek
Je moet er maar op komen: topkok Anthony Bourdain uit laten leggen wat een CDO (Collaterized Debt Obligation) is. Regisseur Adam McKay doet dat in de speelfilm The Big Short, die genomineerd is voor vijf Oscars. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Michael Lewis, waarin hij beschrijft hoe een handjevol obligatiehandelaren er – voorafgaand aan de kredietcrisis van 2008 – achter kwam dat ongedekte hypotheekleningen de kurk vormden waar de financiële markt op dreef. En hoe zij – in een enkel geval met frisse tegenzin – van die ontdekking profiteerden. Continue reading “The Big Short en het falen van de journalistiek”
‘De Prijs van Wijsheid bevindt zich boven Ruby’s Lounge’
Mensen laten altijd een ‘residu van geschiedenis’ achter, zegt de verteller in de roman “Inherent Vice”. Op het eerste gezicht een doorsnee detective verhaal, maar kenners van Thomas Pynchon’s werk weten wel beter: in zijn romans is niets wat het lijkt. Continue reading “‘De Prijs van Wijsheid bevindt zich boven Ruby’s Lounge’”
Leeftijdsverschil? Geweldsverheerlijking!
Wie nog een exemplaar van het boek Medium Cool – The Movies of the 1960s (Knopf, 1990) op de kop weet te tikken, moet dat zeker doen. In dat boek beschrijft Mordden hoe films als Hitchcock’s Psycho een breuk betekenden met de Hollywood-films van de jaren vijftig, en wat die vertelden over de (Amerikaanse) samenleving.
Ik vraag mij af of Floortje Smit het boek van Mordden kent? Smit schrijft wekelijks een column over film in de onvolprezen V-bijlage van de Volkskrant. De column van 21-8 had als titel Leeftijdsverschil en ging over vrouwenrollen. Als aanleiding gebruikt zij Woody Allen’s nieuwste speelfilm Magic in the Moonlight met Emma Stone en Colin Firth in de hoofdrollen.
De cruciale passage in Smit’s column:
“In Magic in the Moonlight geeft Stone Firth nieuwe levenslust, en hij geeft haar Nietzsche. Natuurlijk is het vervelend dat dit soort leeftijdsverschillen suggereren dat vrouwen afgeschreven zijn zodra ze rimpels krijgen, zoals feministen beweren. Maar even beledigend is het beeld voor mannen, die zich zonder uitzondering laten betoveren door hulpeloze, naïeve, kneedbare jeugdigheid.”
Het venijn zit ‘m in de tweede zin, die begint met ‘Natuurlijk’. Hoezo ‘natuurlijk’? Meryl Streep speelde op 56-jarige leeftijd een ijzersterke rol in The Devil Wears Prada (2006), Catherine Deneuve op 65-jarige leeftijd idem dito in Un Conte de Noël (2008). Beide actrices staan nog steeds voor de camera! En zij zijn niet de enige vrouwen die na hun veertigste nog steeds van zich doen spreken in de cinema.
Smit maakt er een clichématige man-vrouw tegenstelling van in plaats van wat dieper in de materie te duiken.
Mordden deed dat in Medium Cool wel. Hij toonde aan dat door de opkomst van televisie in de jaren vijftig en zestig het bioscoopbezoek dramatisch daalde. Het studiosysteem – de werkgever van acteurs, regisseurs en scenarioschrijvers – zakte krakend in elkaar, met als gevolg het verdwijnen van de buurtbioscoop.
Er is nu een vergelijkbare ontwikkeling gaande: speelfilms worden massaal illegaal gedownload, video on demand wordt steeds populairder, het aanbod van streaming films op Netflix groeit met de dag. Wat heeft dat voor gevolgen voor de filmindustrie?
Heeft de bioscoop nog wel toekomst? In welke films steken producenten nog hun geld?
Wordt het geweld in speelfilms extremer, zoals in Heli (over de Mexicaanse drugsoorlogen)? En wat zegt dat over onze samenleving?
Jane Campion zei na de release van Bright Star (2009) in een interview met Bor Beekman: “Bij de filmindustrie heerst een soort macho hang naar uiterlijk vertoon, men raakt opgewonden over iets als Spiderman. Dat lukt mij niet. En ik begrijp het ook niet.”
Campion’s film gaat over de liefde tussen de Britse dichter John Keats (1795 – 1821) en zijn buurmeisje Fanny Browne (1800 – 1865).
Campion: “Keats leert je iets over de zin van het leven. Mij tenminste wel: dat een mensenleven een unieke gift is.” Dát dus, Floortje…..