“Dit is de regio om te eten en te drinken”, zegt de eigenaresse van het kleine restaurant tegen ons. Wij zitten in een gehucht in de Langhe – een streek in het noordwesten van Italië, even ten zuiden van Alba. Het interieur doet nog het meest denken aan de kantine van een amateur voetbalclub, maar het eten is ver-ruk-ke-lijk!
Het publiek aan de schaarse tafels bestaat uit oudere localo’s en een enkel Frans gezin met drie kleine kinderen. Zij en wij krijgen de ene na de andere gang opgediend (anti-pasti, premiere piatti, secundo piatti, terzo…). Let wel: er is géén menu, je eet wat de pot schaft – het staat je uiteraard vrij om een gang te weigeren. Hier in Nederland heeft restaurant Mario dat concept jaren geleden gecultiveerd tot iets zeer exclusiefs – in de Langhe betalen wij 50% minder (inclusief de wijn)!
De Langhe regio is vorig jaar door de UNESCO tot cultureel werelderfgoed verklaard. Het is de regio waar de Barbera en Barolo wijnen vandaan komen. Wijnen met een grote reputatie en daar zijn ze hier trots op. Die trots op wat de regio heeft voortgebracht vind je ook terug in het volledig gerestaureerde kasteel van Grinzane Cavour. In een van de zalen is een film te zien over Graaf Camillo Benso van Cavour, een van de architecten van de Italiaanse eenheid, die hier in de 19e eeuw woonde. Nu is het de thuishaven van een regionaal wijngenootschap, wordt het verhuurd als conferentieoord en is er een restaurant in gehuisvest.
Wijn mag dan misschien de grootste publiekstrekker zijn, de regio heeft meer te bieden. Niet voor niets ligt Turijn hier slechts een uur rijden vandaan – de stad waar elke twee jaar de slow food-beweging een grote beurs houd. De Langhe en het noordelijker gelegen Roero gebied is namelijk ook de regio van de witte truffel, kaas, noten en honing.
Wij logeren bij een familie die zelf kleinschalig wijn en noten verbouwt. Augustus is de oogstmaand voor de noten, in september volgt de wijnoogst. De hazelnoten worden via een coöperatie verkocht. Drieduizend kilo hazelnoten is al binnengehaald. Kijk voor de grap eens wat je in Nederland voor hazelnoten betaald en realiseer je dan dat een cascina (boerderij) er 50 eurocent per kilo voor krijgt. En dan mogen zij in hun handen knijpen…
Ze verkopen ook honing, maar houden zelf geen bijenkorven. De burgemeester van het dorp wél. Bijen houden en honing maken is namelijk zijn passie! Zozeer zelfs dat wanneer je er met hem over in gesprek raakt, hij er niet over uitverteld raakt. Honing van de burgemeester. Welke burgemeester in Nederland heeft als passie honing maken?
