Foto van de week (week 45, 2014)

Het zou een kunstwerk kunnen zijn. Het is evenwel een foto van een planetenstelsel-in-wording.

Wat wij zien is HL Tauri – zoals astronomen de ster aanduiden op 450 lichtjaren van de aarde. De foto is gebaseerd op data van de ALMA-telescoop in het noorden van van Chili. ALMA (Atacama Large Millimeter Array) is een internationaal project, waaraan Europa, de VS, Canada, Japan en Taiwan deelnemen.
De opname is uniek omdat niet eerder zulke scherpe beelden van de materie rond een planetenstelsel-in-wording zijn gemaakt.  “Deze foto is revolutionair in de zin dat hij alle theorieën die er tot dusver over planeetvorming bestonden aan het wankelen brengt”, zei Catherine Vlahakis, een van de wetenschappers betrokken bij ALMA. Tot nu toe werd aangenomen dat planeetvorming veel meer tijd in beslag nam. HL Tauri is niet ouder dan een miljoen jaar…

Content? Welke content?

Content_marketingContent marketing. Een magische term die iedereen werkzaam in de communicatiebranche momenteel in zijn greep houdt. Google de term er maar eens op na: u krijgt zeker meer dan 350 miljoen zoekresultaten voorgeschoteld. Iedereen is op zoek naar de heilige graal, die ene ring (precious!), de gouden formule.
Een week of wat geleden werd er in Utrecht een congres aan gewijd. Een zaal vol – opmerkelijk genoeg – vrouwen en een enkele man werd door binnen- en buitenlandse deskundigen ingewijd in de geheimen van de content…..

Letterlijk vertaald betekent content natuurlijk gewoon ‘inhoud’. Koop of bestel een product en op de verpakking staat altijd ergens wel ‘Content’, gevolgd door een heel verhaal (of opsomming van de ingrediënten).
En om dat verhaal gaat het. Zoals het eigenlijk overal om ‘het verhaal’ gaat. Margot Bloomstein vindt zelfs dat je daar als bedrijf/merk/persoon een strategie voor moet hebben: een content strategie. Bloomstein adviseert in de VS diverse bedrijven over hun content strategie. Volgens haar is dat:

‘Het plannen van de creatie, de levering en het beheer van nuttige, gebruiksvriendelijke inhoud, die bij een merk past.’

Bloomstein hield haar gehoor de volgende vraag voor: ‘Zitten wij te wachten op nóg meer content?’
‘Nee’, schudde natuurlijk iedereen het hoofd. Vooral ook omdat Bloomstein er het adjectief crappy (waardeloze) aan toe voegde. Nee, niemand zit te wachten op nog meer crappy content.

“Het gaat ook niet om méér content, maar om de JUISTE content”, aldus Bloomstein. Zij ondersteunde haar keynote met slides, geprojecteerd op de muren van de hal. En zo deed zij overtuigend verslag van een autorit die zij ooit met haar ouders maakte. Haar ouders wilden onderweg ergens eten, maar de grote reclameborden onderweg toonden alleen maar variaties op hot dog-restaurants. “Ze kregen niet de juiste content te zien, dus stopten ze niet.”

Content, aldus Bloomstein, beïnvloedt de ervaring. Zoals alle goede literaire auteurs weten. Je moet dus weten naar wat voor ervaring je IKEA_wandelroutebezoekers op zoek zijn. Sommigen willen – net als in een fysieke winkel – eerst even op hun gemak bekijken wat er zoal in huis is..
In dat verband noemde Bloomstein de bewegwijzering in IKEA-filialen: je kan kiezen voor de snelle of de langzame route. In het laatste geval ‘ontdekt’ de bezoeker zelf het product.

Biedt de bezoekers van je website een goed verhaal als ze daar naar op zoek zijn – daar kwam Bloomstein’s keynote in feite op neer.

Met dat goede verhaal worstelen ook de grote merken bleek nog diezelfde week uit de column van Annet Aris in Het Financieele Dagblad onder de titel Verdwijnt in de digitale wereld de magie van het merk? Aris geeft les in digitale strategie aan businessschool Insead in Fontainebleau.
Aris probeerde in haar column een aantal argumenten te benoemen vóór en tegen de stelling dat merken minder belangrijk worden in een digitale wereld. Afgelopen donderdag volgde in hetzelfde dagblad een reactie van Roland van der Vorst. Van der Vorst verhuisde vorig jaar naar Singapore – na hier een aantal jaren succesvol een reclamebureau te hebben geleid – om in Azië zijn geluk als ondernemer te beproeven.
Citaat:

“Als merken dromen verkopen die niets te maken hebben met wat ze daadwerkelijk doen, kunnen ze beter inpakken. Een merk plaatst dat wat een organisatie doet in een context, het biedt een verhaal dat keuzes afdwingt bij stakeholders. Wie dat verhaal niet waarmaakt, wordt afgestraft. Maar dat verhaal blijft belangrijk. Digitalisering doet namelijk de grenzen tussen productcategorieën vervagen. Dat roept identiteitsvragen op waar het merk antwoord op kan geven.”

Het verhaal is nog lang niet afgelopen. Wordt (ongetwijfeld) vervolgd.

Foto van de week (week 44, 2014)

 

Het Koninklijk paar bezocht van 29 tot en met 31 oktober Japan. Op dag 1 – zoals dat in persommuniqué’s wordt genoemd – bezochten Willem-Alexander en Maxima eerst 21_21 Design Sight, een instituut bedoeld om de belangstelling voor design te stimuleren “en een maatschappelijke discussie te bevorderen. Het Koninklijk Paar bezoekt de tentoonstelling ‘THE FAB MIND: Hints of the Future in a Shifting World’ die gaat over de invloed van de informatiemaatschappij op sociale ongelijkheid en ethiek.”
Die laatste zin moet u nog eens goed lezen. En wanneer u de site van de tentoonstelling bezoekt, zult u ontdekken dat de Nederlandse ambassade speciale ondersteuning heeft verleend.

Het persommuniqué vervolgt: “Na een ontmoeting met de Nederlandse gemeenschap, krijgt het Koninklijk Paar een rondleiding langs een shinto tempel en een boeddhistische tempel. Hierbij ligt de nadruk op de rol die de twee levensbeschouwingen in het dagelijks leven van de Japanner spelen.”

De foto hierboven is volgens het onderschrift in een van dagbladen genomen in ‘de tuin van een zen tempel in Tokyo’. Welke? Heeft u enig idee hoeveel tempels er in Tokyo zijn? Tientallen. En lang niet allemaal Zen.
Het is vergelijkbaar met het bezoek van hoogwaardigheidsbekleders aan ons land en dan schrijven dat de hoge gasten ‘een kerk’  in de hoofdstad bezochten. Welke kerk?

Maakt het wat uit? Ja natuurlijk. Zoals het perscommuniqué zelf ook vermeld ‘spelen de levensbeschouwingen een rol’ – zonder overigens zelf de namen van de tempels te vermelden.
Japanse taalpuristen zouden bovendien zeggen dat de Shinto-godsdienst geen tempels kent, maar heiligdommen.

Op andere foto’s van die sessie is te zien hoe Willem-Alexander zijn vrouw voorzichtig voorgaat en hoe beiden – nà de fotoshoot – ook weer langs dezelfde terug terugkeren. De plek is met zorg gekozen door iemand met gevoel voor kleurcontrasten en compositie. Kijk eens, hoe goed de jurk van Mattijs van Bergen het doet tegen die donkergroene achtergrond!

Moeder van alle Lifestyle magazines is 45 geworden

Interview_cover_45th_anniversaryHet begon ooit als een geintje: John Wilcox zei in 1968 tegen Warhol dat hij ook een blad moest gaan maken. Wilcox was een bladenman, hij was de oprichter van The Village Voice. Het moest een filmblad worden – om de simpele reden dat redacteur Gerard Mangala en Warhol het jaar daarvoor geen perskaarten kregen voor het New York Film Festival. Continue reading “Moeder van alle Lifestyle magazines is 45 geworden”

Foto van de week (week 43, 2014)

Nee, dit is niet de MH-17. Of wat er van over is. Dit zijn de overblijfselen van een Dassault Falcon, een privé-jet. Het toestel vertrok op de avond van de 21e oktober – even na 22 uur plaatselijke tijd – van het Moskouse vliegveld Vnoekovo, één van de drie vliegvelden rond de Russische hoofdstad. Het sneeuwde die avond, de eerste sneeuw van het winterseizoen. Het zicht was 350 meter. Tijdens de start raakte een vleugel van het toestel een sneeuwschuiver die nog op de startbaan stond, sloeg over de kop en vloog in brand. Aan boord zat Christophe de Margerie (63), topman van het Franse olieconcern Total. Hij was op slag dood, evenals de beide piloten.

Nog dezelfde nacht van het ongeval kwam de top van het Franse olieconcern in spoedberaad bijeen op het hoofdkantoor in Parijs. De Russische luchtvaartautoriteiten zegden onmiddellijk een diepgaand onderzoek toe naar de oorzaak van het ongeval en de schuldigen. Aanvankelijk werd de bestuurder van de sneeuwschuiver dronkenschap verweten, maar diens advocaat wist te melden dat de man nooit dronk en hartpatiënt was.
Daags na het ongeval werden diverse directieleden van Vnoekovo op non-actief gesteld. Een Frans onderzoeksteam van drie man vertrok naar Moskou om zelf ter plekke de omstandigheden waaronder het ongeval had plaatsgevonden te bestuderen. Op internet is een 3-D reconstructie van het ongeval te zien.

De Margerie was enkele uren voor het noodlottige ongeval nog op bezoek geweest bij premier Medvedev van Rusland in diens buitenhuis vlakbij Moskou. Gespreksonderwerp waren de buitenlandse investeringen in Rusland. Het Franse Total neemt deel in een van de grootste aardgaswinningprojecten ter wereld op het schiereiland Yamal in West-Siberië. Het aardgasveld onder de Siberische grond bevat naar schatting 16 biljoen kubieke meter (zeven keer zoveel als Slochteren).

Eerder dit jaar was De Margerie als een van de weinige Westerse zakenlui aanwezig op een economisch forum in Sint-Petersburg, waar hij zich een verklaard tegenstander van de sancties tegen Rusland had betoond. Hij was medevoorzitter van de Economische Raad van de Frans-Russisch Kamer van Koophandel en Fabrieken.
De Margerie stamde uit een geslacht van diplomaten en ondernemers, had familiebanden met het champagneconcern Taittinger en was een persoonlijke vriend van president Hollande van Frankrijk. Hij laat een vrouw en drie kinderen achter.

‘Een televisieserie is net zo goed literatuur’

Cover_De_Blauwe_MuzeHet zou een interessant onderzoek zijn: vraag een x aantal mensen wat hun favoriete series zijn en hoeveel tijd ze er naar kijken. Vraag ze vervolgens hoeveel boeken ze lezen en hoeveel tijd ze daaraan besteden. Doe dat elk jaar, zodat je vergelijkingsmateriaal hebt. Volgens Manon Uphoff is de beste literatuur tegenwoordig namelijk op televisie te zien.

In het pamflet De blauwe muze analyseert Uphoff bekende series als Deadwood, Mad Men, The Wire en The Game of Thrones en ontdekte daarin literaire elementen.
In de VPRO gids zei Uphoff daarover:
“Een serie kijken is een beetje zoals je vroeger literaire feuilletons had in de krant. Er wordt nu wel geklaagd dat lezers een dikke roman niet meer aankunnen, maar er wordt vergeten dat de lezer destijds zo’n verhaal ook in stukken en brokken kreeg toegediend. Dat was een heel normale manier van lezen.”

Uphoff zegt in het artikel dat zij het kijken naar een serie niet ziet als ‘een keuze voor het een of tegen het ander’. “Je volgt de dialogen, je vertaalt voortdurend dingen die je op het scherm ziet, je moet verschillende verhaallijnen en plotwendingen onthouden.” Zij noemt het kijklezen en verzet zich tegen de opvatting dat ‘series kijken lui en passief maakt’.

 

Thema’s
Mad_Men_season6_posterLezen is – in tegenstelling tot wat sommigen denken – een actieve bezigheid. Wij ondergaan de aanwezigheid, de stem van een boek. En net als een boek beïnvloedt een serie onze verbeelding, onze verlangens en onze ambities.
Het beste voorbeeld vind ik persoonlijk Mad Men, waarin een tijdsbeeld wordt geschetst van het leven in ‘het land van de onbegrensde mogelijkheden’ vijftig jaar geleden. In de serie volgen wij de levens van een aantal personages werkzaam bij een reclamebureau op Madison Avenue in New York tegen de achtergrond van de historische gebeurtenissen uit die tijd – de eerste ruimtevaartvluchten naar de maan, de moord op president J.F. Kennedy, de oorlog in Vietnam.
De kracht van de serie zit ‘m in de thema’s: identiteit, relaties (man – vrouw verhouding, homofilie), verhouding werk – privé, racisme, de consumptiemaatschappij vs. de tegenbeweging. Thema’s die nog steeds aan de orde van de dag zijn en ons dus onwillekeurig een spiegel voorhouden: wat is er veranderd? Is er iets veranderd? Wat is er dan veranderd?

Nederlands
Enige kanttekening bij het pamflet van Uphoff : geldt haar analyse ook voor Nederlandse dramaseries? Al haar voorbeelden komen uit het buitenland! Wat te denken van Goede tijden, slechte tijden, een serie die volgend jaar het 25-jarig bestaan viert!?
Qua kijkcijfers halen de door Uphoff genoemde buitenlandse series het niet vergeleken met de meest succesvolle Nederlandse concurrenten: Flikken Maastricht bijvoorbeeld scoort gemiddeld twee miljoen kijkers per aflevering!

Als haar analyse ook opgaat voor Nederlands drama op de televisie, dan kunnen wij Cyrille Offermans namelijk als cultuurpessimist terzijde schuiven. In diens laatste essaybundel Wat er op het spel staat maakt hij de balans op van de kunst en literatuur na 1945. Volgens  Offermans draait het alleen nog maar om geld en wat economisch nuttig is. Ware kunst doet een beroep op de ‘hoogste intellectuele en creatieve vermogens’ van het publiek. En draagt dan ook de mogelijkheid in zich van verandering, omdat ‘elke reële verandering begint met een fictieve’.
Zou Offermans naar dramaseries kijken?

Tip: op 17-11 begint de vijfdelige serie Suspicious Minds van scenarist Daan Windhorst en regisseur Ivo van Aart.